Лета прыходзіць і сыходзіць, але ўспамін якім яно было тады, у мінулым застанецца назаўжды.
Кожнае лета нас (дзяцей) вывозілі ў вёску да бабулі. І там было ўсё, што нам было трэба! Мы лазілі ўсюды, дзе можна і нельга: па будоўлям, стрэхам, скляпам, нейкім аўтабазам, шухерылі, білі люмінесцэнтныя лямпы і пёрлі катафоты. І усё жудасна падабалася, і ўсё было неад'емнай i лепшай часткай нашага адпачынку.
Зараз гэтыя самыя будоўлі, аўтабазы і стрэхі таксама прыцягваюць, але неяк зусім па-іншаму. Здаецца, што патрапіў у адзін з узроўняў Сталкера. І ўсё роўна стромка залезці па шатакай і іржавай лесвіцы на страху дзеля некалькіх фотаздымкаў. Нешта ў гэтым вызначана ёсць. Нешта невыразнае.
Заглавная
Сделать
Добавить
Сообщить